In de parfumindustrie is het lang niet altijd rozengeur en maneschijn, volgens parfumeur Christophe Laudamiel. Hij stelde een ethische code op voor meer transparantie en geeft zelf het goede voorbeeld.
Stel Christophe Laudamiel een vraag en je ontkentent een waterval. Zijn grootste stokpaardje? De ontransparante parfumindustrie die volgens hem steunt op een onethisch zakelijk model. In de parfumindustrie heb je verschillende spelers. Enerzijds de onafhankelijke merken en anderzijds de grote groepen (vb L’Oréal, Coty, Interparfums, …) die de parfumlicenties beheren van verschillende merken.
Het aantal merken dat zelf parfums maakt (met een huisparfumeur) is beperkt. De grote meerderheid -designer brands én nichemerken- bestelt zijn parfums bij geurproducenten als Firmenich, Givaudan, IFF, etc. “Het zijn de opnamestudio’s van de parfumwereld.” Legt Laudamiel uit. “Ze zorgen voor de grondstoffen, de logistiek, ontwikkeling, productie én de R&D. Het is alsof Rihanna in Afrika hout gaat zoeken om zelf haar gitaren te maken, haar eigen songs schrijft en produceert. Elke fase financieren de parfumproducenten helemaal zelf.”
Ze verdienen pas geld wanneer ze een pitch winnen van een merk. Want dan mogen ze het parfum produceren, vaak na talloze voorstellen én aanpassingen. “Voor een beroemd parfum van een groot merk werden er bijna 3000 aanpassingen gevraagd. Geen enkele producer zou een regisseur vragen om zijn film zo vaak te herwerken! Dat is een gebrek aan kennis en respect”, foetert Laudamiel. “Sommige merken communiceren niet wie het parfum gemaakt heeft. De merken die het wel doen, stellen de parfumeur als een kunstenaar voor, maar ze betalen hem geen royalties.” Nochtans is een parfumcompositie te vergelijken met een lied, vindt hij. “Als een componist de helft van zijn rechten op een liedje deelt met de uitvoerder, waarom doet een modeontwerper of beroemdheid dat dan niet met de maker van zijn parfum?”
In vergelijking met andere artiesten worden parfumeurs slecht verloond, maar de boeren zijn zo mogelijk nog slechter af, volgens hem. “Marketing mensen spinnen maar al te graag verhalen rond de natuurlijke ingrediënten in een parfum. Zelfs al zit er amper een druppel van in. Zolang er geen deftige hoeveelheden natuurlijke ingrediënten worden gebruikt, helpt dat de boeren ook niet vooruit.”
Ethische code
Om de industrie een geweten te schoppen, stelde Laudamiel een ethische code (Perfumeryethics.org) op voor parfumeurs, merken, winkels, influencers en journalisten. Die is momenteel ondertekend door een honderdtal mensen. “Dat lijkt niet veel, maar in een kleine wereld als de parfumindustrie is het voor velen moeilijk om zich uit te spreken tegen ingeburgerd onethisch gedrag.” Maar toch kan iedereen iets doen en is er stilaan wat aan het veranderen, meent hij.
Zelf zit hij ook niet stil. Hij praat met compositiehuizen en boeren over het ontwikkelen van een label voor het eerlijke gebruik van natuurlijke producten in parfums. Samen met het Institute for Art and Olfaction werkt hij aan een legale Wikicommunity. Die stelt parfumformules ter beschikking van jonge parfumeurs. Op eigen kosten laat hij parfums analyseren, waarvan hij de resultaten post op het Instagram account @fragrance.drama. “Zo kun je zien dat sommige succesvolle parfums eigenlijk een kopie zijn van andere geuren. Het doorbreekt de cultuur van geheimzinnigheid in de parfumindustrie. Ik hoop dat het publiek zo zal beseffen hoe complex ons werk is – en meer waardering krijgt voor onze kunst.”
The Zoo: lessen in flessen
Ook met zijn eigen parfumlijn The Zoo geeft Laudamiel zijn klanten stof tot nadenken. Zo bestaat eenzelfde parfum onder twee andere namen, Club Design en Scent Tattoo, met elk een ander etiket. Zo wil hij mensen bewust maken van hoe sterk woorden en beelden onze perceptie beïnvloeden. Het parfum Tubéreuse Organique bevat geen tuberoos en is ook niet biologisch. En voor Sailors haalde hij de mosterd bij Déclaration, een parfum dat Jean-Claude Ellena gemaakt heeft voor Cartier. Op zijn site stelt hij het voor als een remix, naar analogie van de muziekindustrie. Hij liet zowel Cartier als Jean-Claude Ellena weten dat ze hun recht op royalties konden opeisen. Een ludieke manier om het alomtegenwoordige plagiaat in de parfumerie aan te klagen.
Subtitle for This Block
Title for This Block
Text for This Block
De oplossing: educatie
Laudamiel beseft dat de sleutel in opleiding en kennis ligt. Daarom geeft hij al jaren lezingen en deelt hij veel kennis via zijn sociale media. “Voor de consument is het inderdaad moeilijk om in te schatten wat gebakken lucht is. Die moet zich informeren en zich laten begeleiden naar het betere werk. Als het je lukt om lekkere kaas en wijn te vinden, waarom dan niet met parfum? Koop daarom in (zelfstandige) parfumerieën met goed opgeleid personeel dat je niets op de mouw speldt.” tipt hij.
Hij raadt aan om te kijken naar onafhankelijke merken die parfum als core business hebben. “Je koopt toch ook geen muziek van een modeontwerper of wijn van een zanger? Waarom zou je parfum kopen van een modeontwerper die het niet zelf maakt en geen royalties of credits aan de parfumeur geeft?” Vooral aan dat laatste is hij gevoelig. “Geef de voorkeur aan merken met een eigen parfumeur, of hem tenminste vermelden op het etiket. “Je gaat toch ook niet naar een restaurant waar je veel betaalt en de chef niet in de keuken staat?”
Een meer diverse en creatieve toekomst
Laudamiel ziet de toekomst positief in. “Tegenwoordig zijn er meer parfumeurs zelfstandig dan in loondienst van een parfumproducent. Zij zijn vrijer in hun werk. En er zitten minder filters en tussenpersonen tussen hen en de consument. Toch in vergelijking met de modeontwerper die zijn parfums uitbesteed aan een licentiebedrijf, dat het bestelt bij een parfumproducent. Zelfstandige parfumeurs hebben er alle baat bij om hun consumenten te informeren en op te leiden, in tegenstelling tot de grote merken. Doordat ze van over de hele wereld werken, -niet alleen vanuit Frankrijk, zoals de meeste licentiebedrijven- zal dat op termijn een veel meer diverse parfumerie geven.
In tegenstelling tot de grote parfumproducenten die focussen op de traditionele natuurlijke ingrediënten uit de klassieke markten, zijn zelfstandige parfumeurs geïnteresseerd in nieuwe ingrediënten uit minder voor de hand liggende landen. Ook als de voorraad beperkt is, moeilijk te vinden of de kwaliteit kan schommelen per oogst, zodat ze het parfum moeten aanpassen -zoals in cognac bijvoorbeeld gebeurt-. Al die factoren zorgen voor heel wat vernieuwing en creativiteit.”
Info
The Zoo parfums zijn te koop bij Smell Stories in Brussel, smellstories.com
Lees ook
Mathilde Laurent, de anti-snob van de parfumerie
Hiram Green, de autodidact die natuurlijke parfums maakt
Matière Première toont de liefde van Aurelien Guichard pour kwaliteitsingrediënten
